Μια από τις προκλήσεις έγκειται στην ίδια τη διαδικασία της μετανάστευσης: άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτισμούς έρχονται αντιμέτωποι με συνεχείς αλλαγές του αρχικού αυθεντικού τους πολιτισμού, ως αποτέλεσμα της επαφής και της αλληλεπίδρασης με διαφορετικές πολιτισμικές ομάδες.
Οι διαταραχές διατροφές ενός παιδιού μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι από τις πιο πολύπλοκες διαταραχές τόσο ως προς την αιτιολογία, όσο και ως προς την αντιμετώπιση. Ενώ μοιάζουν να χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης (ειδικά στην περίπτωση της ανορεξίας), γιατί μπορεί να απειληθεί η ζωή του παιδιού ή να υποστούν ανεπανόρθωτη βλάβη κάποια ζωτικά του όργανα, ταυτόχρονα αυτή η πίεση και η αγωνία της «άμεσης λύσης» είναι πολύ πιθανό να επιδεινώσουν το πρόβλημα.
Τους τελευταίους μήνες πολλοί φίλοι, συνάδελφοι, συνεργάτες, συγγενείς, πολλοί γνωστοί και ακόμη περισσότεροι άγνωστοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό για να φτιάξουν εκεί τη ζωή τους. Το πείσμα τους να τα καταφέρουν τους οδήγησε σε αυτή τη λύση. Άλλοι με την προοπτική της επιστροφής, άλλοι όχι.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι γρήγορη κατανάλωση των ενεργειακών ψυχοσωματικών αποθεμάτων και η μείωση των επαγγελματικών επιδόσεων. Οφείλεται κυρίως στις αρνητικές συνέπειες του χρόνιου εργασιακού στρες στην υγεία αλλά και σε ψυχοκοινωνικούς παράγοντες.
H προσαρμοστικότητα μιας οικογένειας αναφέρεται στην ικανότητά της να μεταβάλει την ιεραρχική δομή, τους ρόλους και τους κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις των μελών, ώστε να μπορέσει να χειριστεί κάποιες εξωτερικές συνθήκες ή ακόμα και εξελικτικές ανάγκες του συστήματος. Ειδικότερα στην προσαρμοστικότητα υπάρχουν οι εξής έννοιες: η δύναμη στην οικογένεια (ποιος έχει τον έλεγχο, οι κανόνες πειθαρχίες κλπ), ο τρόπος που γίνονται οι διαπραγματεύσεις σε διάφορα θέματα, όταν πρέπει να ληφθούν αποφάσεις, η σχέση μεταξύ των διαφόρων ρόλων και οι κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις.
Στην αρχή της κοινή ζωής τους όλα τα ζευγάρια έχουν την επιθυμία να ζήσουν μαζί έναν ευτυχισμένο γάμο και την πεποίθηση ότι ο δικός τους γάμος ή σχέση θα είναι διαφορετική και αρμονική. Πράγματι, κάθε γάμος με αυτή την προϋπόθεση θα πρέπει να αρχίζει.
Τις περισσότερες φορές, όμως, η καθημερινότητα έρχεται να διαψεύσει αυτή την πεποίθηση και να εξαφανίσει την αρχική επιθυμία. Ένας από τους βασικούς λόγους είναι η διαφορετικότητα των δύο ανθρώπων που ξετυλίγεται μέρα με τη μέρα.
Υπάρχουν οικογένειες, όπου ο προσανατολισμός στη φροντίδα και την προστασία των μελών είναι μια αξία που ορίζει και καθορίζει τις περισσότερες από τις λειτουργίες της καθημερινότητας. Με άλλα λόγια, η υπερβολική φροντίδα θεωρείται ως μια αυτονόητη κατάσταση.
Οι υποχρεώσεις τις καθημερινότητας πολλές. Οι απαιτήσεις της δουλειάς ή …. της εύρεσης εργασίας ακόμη περισσότερες. Ο χρόνος που μένει να περάσουμε με την οικογένειά μας, τους φίλους μας ή ακόμη και μόνοι μας μηδαμινός έως ανύπαρκτος. Οι φράσεις «δεν προλαβαίνω», «τρέχω», «τρέχω και δεν φτάνω», «δεν μου φτάνει το 24ωρο» και άλλες παρόμοιες είναι οικείες σε όλους.
Το συναίσθημα του θυμού είναι ίσως από τα πιο «παρεξηγημένα» συναισθήματα. Προκαλεί φόβο τόσο σε αυτόν που τον εκφράζει, όσο και σε αυτόν που τον δέχεται. Αυτό συμβαίνει επειδή συνήθως το συναίσθημα του θυμού συνοδεύεται από μια σύγκρουση, μια κρίση ή ένα περιστατικό που δυσκολεύονται όλοι να το διαχειριστούν. Όμως, το συναίσθημα του θυμού αποτελεί πραγματικά ένα από τα πιο λειτουργικά συναισθήματα όταν αξιοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο.
Έχει αρχίσει να μυρίζει Χριστούγεννα… η θερμοκρασία πέφτει, τα σπίτια ντύνονται με χαλιά, τα τζάκια ζωντανεύουν και η εορταστική ατμόσφαιρα αρχίζει σιγά σιγά να ξετυλίγεται.. Μα ξετυλίγεται….; Όχι, δεν ξετυλίγεται… όχι όπως παλιά. Κάτι δεν ταιριάζει πια.. Κάτι έχει αλλάξει… Και όλοι ξέρουμε τι είναι αυτό.