Τριανταφυλλιά Χαρίλα, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, MSc Εργασιακή Υγεία, Ειδίκευση στην Υπαρξιακή Συστημική & Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία

Μετανάστευση & ψυχική υγεία (I)

Τους τελευταίους μήνες πολλοί φίλοι, συνάδελφοι, συνεργάτες, συγγενείς, πολλοί γνωστοί και ακόμη περισσότεροι άγνωστοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό για να φτιάξουν εκεί τη ζωή τους. Το πείσμα τους να τα καταφέρουν τους οδήγησε σε αυτή τη λύση. Άλλοι με την προοπτική της επιστροφής, άλλοι όχι.

Τους τελευταίους μήνες πολλοί φίλοι, συνάδελφοι, συνεργάτες, συγγενείς, πολλοί γνωστοί και ακόμη περισσότεροι άγνωστοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό για να φτιάξουν εκεί τη ζωή τους. Το πείσμα τους να τα καταφέρουν τους οδήγησε σε αυτή τη λύση. Άλλοι με την προοπτική της επιστροφής, άλλοι όχι. Άλλοι μόνοι τους, άλλοι με το σύντροφό τους, άλλοι με όλη τους την οικογένεια. Καθεμιά κατάσταση από αυτές έχει τα δικά της εύκολα και δύσκολα. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με την τελευταία περίπτωση, τη μετανάστευση όλης της οικογένειας.

Αυτό που ρωτούν οι γονείς είναι τι θα γίνει με τα παιδιά, πώς θα γίνει να προσαρμοστούν όσο γίνεται πιο εύκολα και πιο γρήγορα στο καινούριο περιβάλλον, τι πρέπει να κάνουν οι ίδιοι για τα παιδιά τους, πώς θα μάθουν τη γλώσσα, πώς θα αποκτήσουν καινούριους φίλους, τι πρέπει να ξέρουν. Πολλές αγωνίες, δικαιολογημένες και απόλυτα φυσιολογικές.

Σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις, οι γονείς με κάποιο «αυτόματο» τρόπο σκέφτονται πρώτα τα παιδιά τους. Το θεωρούν αδιανόητο να φροντιστούν και να νοιαστούν πρώτα για τους ίδιους και μετά για εκείνα. Σαν να είναι ενάντια στο ρόλο τους ως γονείς. Σαν να μην τους επιτρέπεται να αφουγκραστούν πρώτα τους ίδιους. Σαν να μην έχουν το δικαίωμα να αναλογιστούν λίγο και τους εαυτούς τους. «Εγωιστικό!» είναι η πρώτη σκέψη. «Δεν με νοιάζει για μένα!» είναι η δεύτερη. «Ας είναι το παιδί μου καλά» η τρίτη σκέψη. Πώς όμως ένα δέντρο θα κάνει νόστιμους καρπούς αν δεν είναι το ίδιο φροντισμένο;

Η μετανάστευση είναι μια τεράστια αλλαγή. Όπως και όλες οι αλλαγές χρειάζεται ειδική αντιμετώπιση. Οι γονείς χρειάζεται να δώσουν αρκετό χρόνο και στους εαυτούς τους και στα παιδιά τους προκειμένου να προσαρμοστούν. Ο χρόνος που θα χρειαστεί ο καθένας είναι διαφορετικός και εξαρτάται από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες. Κυρίως από τον τρόπο που θα ενσωματωθούν στην καινούρια κοινωνία. Είναι πολύ σημαντικό και για τους δύο να μη θεωρεί και να μην καταγραφεί η μετανάστευση ως αποτυχία στη χώρα καταγωγής. Όχι σε επίπεδο συμβουλευτικής, αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι έτσι. Το πείσμα τους για το καλύτερο τους έφερε σε αυτή την απόφαση. Και τα παιδιά τους αξίζει να τους θαυμάζουν γι’ αυτό. Όπως φυσικά και οι ίδιοι τον εαυτό τους. Είναι λυτρωτικό μέσα στις δυσκολίες της αλλαγής και της προσαρμογής να το ξέρουν αυτό.

Εξίσου σημαντικό είναι να δοθεί χώρος σε όλες τις δύσκολες και «ανάρμοστες» συμπεριφορές: νεύρα, επιθετικότητα, θυμός αδικαιολόγητος, μελαγχολία. Όλα αυτά μπορεί να εκφράζουν την ψυχική κατάσταση στην οποία βρίσκονται και οι γονείς και τα παιδιά, κάτι που είναι εντελώς φυσικό και φυσιολογικό. Δεν χρειάζεται να βιαστούμε να τις ονομάσουμε παράλογες ή υπερβολικές ή προβληματικές. Μέσα στα πλαίσια μιας τόσο μεγάλης αλλαγής τα αρνητικά συναισθήματα και οι δύσκολες συμπεριφορές πρέπει να βρουν χώρο να εκφραστούν και να μιληθούν. Όχι, μια φορά. Χρειάζεται να μιλιούνται ξανά και ξανά. Τα παιδιά δεν μπορούν να τα καταλάβουν όλα αυτά με μια φορά.

Η ανάλυση και οι σκέψεις για το θέμα αυτό δεν τελειώνουν ποτέ. Θα κλείσω αυτό το άρθρο λέγοντας ότι τέτοιες αποφάσεις πρέπει να καταγράφονται ως αποφάσεις ζωής και όχι αποτυχίας. Ως πείσμα για το καλύτερο και όχι ως αναγκαστική επιλογή. Έτσι, τα βλέμματα που χρειάζεται να έχουν οι άνθρωποι αυτοί και από τους άλλους, αλλά και από τους ίδιους πρέπει να είναι βλέμματα εκτίμησης και σεβασμού.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.