Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ακούν από το γιατρό τους να τους λέει «Οι εξετάσεις σου είναι μια χαρά. Αυτό που έχεις είναι ψυχολογικό». Η αντίδραση των περισσότερων ασθενών είναι να κάνουν ότι μπορούν για να εξαλείψουν το σύμπτωμα, κάτι που φυσικά οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει οδηγήσει τους περισσότερους ανθρώπους να μην εκφράζουν τα συναισθήματά τους.
Για τους περισσότερους ανθρώπους σήμερα, η υγεία θεωρείται υπόθεση του σώματος, η αποκατάσταση της υγείας αφορά στην απλή απομάκρυνση των συμπτωμάτων και η «θεραπεία» επέρχεται όταν «η τιμή» βρίσκεται στα «φυσιολογικά όρια». Η αρρώστια αιτιολογείται από τους περισσότερους ανθρώπους με πολλούς τρόπους: φταίει η μοίρα, η άδικη ζωή, ο Θεός, μπορεί ακόμη να πάρει και τη μορφή της τιμωρίας «εξ ουρανού». Σαν να υπάρχει η ανάγκη του ανθρώπου να εναποθέσει την ευθύνη της ασθένειας του τόσο έξω και τόσο μακριά, ώστε η εμφάνιση και η έκβαση της αρρώστιας να μην τον αφορά και να μην ορίζεται από τον ίδιο.
Η εξέλιξη, η ανάπτυξη, το προχώρημα του κάθε ανθρώπου και η βελτίωση της ζωής του είναι στοιχεία που όχι απλά πρέπει να υπάρχουν, αλλά πολλές φορές πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα. Είναι βασική προϋπόθεση για να μην οδηγηθεί ο άνθρωπος στην παραίτηση από τη ζωή και το βούλιαγμα. Υπάρχει ένα σημείο σε αυτή την πορεία, όπου αυτό το προχώρημα γίνεται παγίδα: είναι τότε που ο άνθρωπος έχει μια μόνιμη αίσθηση ότι «πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω», ότι «μόνο αυτό δεν φτάνει», «μήπως θα έπρεπε να μην είχα κάνει αυτό, αλλά κάτι άλλο;». Οι σκέψεις αυτές ενώ φαίνεται να βασίζονται στην εξέλιξη και το προχώρημα, κρύβουν μια αίσθηση ότι «είμαι λίγος» και ένα αίσθημα ανικανοποίητου.
Είτε γιατί η άδεια μητρότητας τελειώνει και το παιδί ακόμη δεν θα πάει σχολείο, είτε γιατί το ζευγάρι θέλει να κάνει μια έξοδο… είτε.. είτε… κάποιος χρειάζεται να κρατά το παιδί. Ποιος; Οι παππούδες ή μια «γυναίκα»; Οι γονείς καλούνται να αποφασίσουν κάτι πολύ κρίσιμο… και η συνήθης απάντηση είναι η γιαγιά ή οι παππούδες. Τόσο για λόγους οικονομικούς και «παραδοσιακούς», όσο και για λόγους εμπιστοσύνης, η επιλογή μιας «γυναίκας» να φυλά το παιδί απορρίπτεται σχεδόν αμέσως.
«Έχει αδυναμία στη μαμά του» – «Μιλά κάθε μέρα με τη μαμά της στο τηλέφωνο» – «Δίνει χρήματα στους γονείς του» – «Τις Κυριακές πρέπει να πηγαίνουμε για φαγητό στους γονείς της» – «Πρέπει να πηγαίνουμε διακοπές στο χωριό του». Φράσεις οικείες. Σκηνικό γνώριμο. Τι υπάρχει στο παρασκήνιο;