Πριν χτυπήσει το κουδούνι!!!
Πριν χτυπήσει το κουδούνι…. τα παιδιά καλούνται να αφήσουν πίσω τους το παιχνίδι των διακοπών, τις στιγμές ξενοιασιάς, το χωριό, τους φίλους από το χωριό, τα κάστρα στην άμμο, τα ίχνη από τα πατουσάκια που αφήνουν εκεί στην ακρογιαλιά.. που το κύμα έρχεται και φεύγει.
Το ξεκίνημα του σχολείου για τα «πρωτάκια» οδηγεί σε μια καινούρια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα γοητευτική, αλλά και άγνωστη. Τι περιλαμβάνει αυτή η νέα κατάσταση;
Σίγουρα όλοι έχουμε συναντήσει ανθρώπους (και άλλες φορές υπάρξει κι εμείς οι ίδιοι) που τους είναι πολύ εύκολο να μπουν στη διαδικασία της κατηγόριας. «Αυτός που κάνει αυτό…. Εκείνη που κάνει το άλλο….» και ακολουθεί η σκέψη «ενώ εγώ που κάνω αυτό τα πάω μια χαρά».
Όλο αυτό είναι πολύ ύπουλη διεργασία. Δημιουργεί στους ανθρώπους την ψευδαίσθηση, ότι οι ίδιοι “τα πάνε καλά” στη ζωή τους και κάνουν τις σωστές επιλογές σε όλους τους τομείς.
Αυτό είναι το πρώτο από μια σειρά άρθρων που θα πραγματεύονται θέματα ζευγαριών. Στα άρθρα αυτά θα παρουσιάζονται και θα αναλύονται τα πιο συχνά από τα θέματα, που αναδύονται στις θεραπείες με ζευγάρια, καθώς και θέματα που φαίνεται να δυσκολεύουν συχνά τους ανθρώπους και να τους εμποδίζουν να είναι ζωντανοί, λειτουργικοί και υγιείς.
Ένα από το πιο συχνά θέματα που δυσκολεύουν τα ζευγάρια είναι η λήψη αποφάσεων.
Η διαδικασία λήψης των αποφάσεων στην οικογένεια είναι μια πολύ σημαντική και περίπλοκη διεργασία. Μια διεργασία, η οποία καθρεφτίζει προσωπικά θέματα των γονιών και του ζευγαριού αλλά μπορεί να λειτουργήσει και σαν προγνωστικός δείκτης για τους ρόλους των παιδιών…. Τι γίνεται όταν εκείνος στον οποίο αντιστοιχεί η εξουσία, δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη που του αντιστοιχεί και ζητά κατεύθυνση και βοήθεια από εκείνους που εξ ορισμού δεν μπορούν να τη δώσουν;
Η σημασία των κανόνων στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού: σταθερότητα – ευελιξία – χαρά
Τις περισσότερες φορές οι γονείς στο άκουσμα της λέξης «κανόνα», αντιλαμβάνονται τις απαγορεύσεις ή τους περιορισμούς/όρια που πρέπει να βάλουν στο παιδί τους. Ο στόχος των κανόνων δεν μπορεί να είναι απομονωμένα η πειθαρχία, η υπακοή ή η συμμόρφωση του παιδιού. Ο στόχος είναι η υπεύθυνη ανάληψη από το παιδί της δικής του ζωής.
Λίγες μόλις ημέρες μετά το αίτημα γονιών να γράψω ένα άρθρο σχετικά με την κατασκήνωση και το γιατί ένα παιδί δυσκολεύεται να αποχωριστεί τους γονείς του, μια νέα γυναίκα και μητέρα δύο παιδιών σε μια από τις συνεδρίες μας θυμάται πόσο πολύ της άρεσε η κατασκήνωση όταν εκείνη ήταν παιδί.
Ο ερχομός του δεύτερου παιδί στην οικογένεια είναι μια αλλαγή που επηρεάζει όλα τα μέλη τόσο της πυρηνικής όσο και της ευρύτερης οικογένειας. Γεννά αγωνίες, φόβους, χαρές, ερωτήματα και ερωτηματικά στους γονείς, τους παππούδες, το πρώτο παιδί.
«Μην το πεις….», «Θα μείνει μεταξύ μας..», «Αν σε ρωτήσει, θα πεις πώς….»… φράσεις που λέγονται ψιθυριστά, συνωμοτικά. Φράσεις που μπορεί να αφορούν σε πολύ μικρά και ασήμαντα μέχρι σε καίρια και καθοριστικής σημασίας ζητήματα.
Μυστικά. Οικογενειακά μυστικά.
Σήμερα είναι η τελευταία μέρα στο γραφείο. Τις τελευταίες εβδομάδες οι θεραπευόμενοι «έκλεισαν» τη μέχρι τώρα θεραπευτική τους πορεία, άλλοι για καλοκαίρι, άλλοι για περισσότερο. Μέσα στον απολογισμό τους είχαν όλοι να μου πουν τουλάχιστον ένα «ευχαριστώ». Άλλοι γραπτώς, άλλοι με λόγια, άλλοι με το βλέμμα τους.
Έχω, λοιπόν, την ανάγκη να πω κι εγώ πολλά «Ευχαριστώ» σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Τους ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκαν και άνοιξαν θέματα δύσκολα.
Σχεδιάζει την ζωή της προσπαθώντας να βρει ισορροπία ανάμεσα σε μια επιτυχημένη καριέρα και μια ευτυχισμένη οικογένεια.