Σύγχρονη Ελληνίδα: καριέρα ή οικογένεια
Σχεδιάζει την ζωή της προσπαθώντας να βρει ισορροπία ανάμεσα σε μια επιτυχημένη καριέρα και μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Σχεδιάζει την ζωή της προσπαθώντας να βρει ισορροπία ανάμεσα σε μια επιτυχημένη καριέρα και μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι, που ως παιδιά έκαναν περήφανους τους γονείς τους (είχαν διάφορες δυνατότητες και ταλέντα για τα οποία τους επαινούσαν και τους θαύμαζαν, ήταν άριστοι μαθητές, φρόντιζαν από πολύ μικρά τα μικρότερα αδέρφια τους κλπ) θα πρέπει να έχουν μια ισχυρή και σταθερή αυτοπεποίθηση. Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο.
Οι περισσότεροι από εμάς, κάποιες στιγμές στη ζωή μας, ανατρέξαμε σε γιατρούς για ένα απλό ενόχλημα, κι ενώ κάναμε ένα σωρό εξετάσεις και αποκλείσαμε όλες τις εκδοχές, τελικά ακούσαμε το γιατρό μας να μας λέει ότι «είναι ψυχολογικό». Η άμεση απάντηση του ασθενούς είναι «…μα τι λέτε γιατρέ μου, τρελός είμαι;» Είναι γεγονός ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο ψυχολογικός παράγοντας στη ζωή μας. Οι άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, φοβούνται να εκφράσουν φόβους ή αδυναμίες τους σε ειδικούς, ενώ ξέρουν ότι αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι της γιατρειάς τους.
Το παιδί, με την είσοδό του στο σχολείο, μεταφέρεται από ένα σχετικά «κλειστό» θα λέγαμε σύστημα, όπου οι κανόνες και οι απαιτήσεις του είναι γνωστές και προβλέψιμες, σε ένα σύστημα «ανοιχτό», όπου η ζωή είναι γεμάτη από απροσδόκητα, απρόβλεπτα και μερικές φορές δυσάρεστα γεγονότα. Οι απαιτήσεις και οι εντάσεις του καινούριου περιβάλλοντος είναι πολλές και το παιδί πρέπει να διαθέτει αρκετή ευελιξία και αυτοέλεγχο για να μπορέσει να τις αντιμετωπίσει.
Όλοι μπορούν να αντιληφθούν, ότι το στρες ήταν πάντα λίγο ή πολύ συνυφασμένο με την εργασία. Αυτό που δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο είναι ότι το στρες δεν είναι συνυφασμένο μόνο με την εργασία, αλλά με όλους τους τομείς της ζωής μας. Το υπαρξιακό άγχος είναι εκείνο που μας ωθεί να εξελιχθούμε και μας κινητοποιεί, ενώ το δυσλειτουργικό άγχος είναι εκείνο που μας καθηλώνει. Το εργασιακό στρες υποδηλώνει την ύπαρξη μιας προβληματικής σχέσης μεταξύ του ατόμου και του εργασιακού περιβάλλοντος.
Ο πανικός είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός ανάμεσα σε δύο αντίθετα πράγματα. Από τη μια μεριά υπάρχει στο άτομο μια έντονη επιθυμία και λαχτάρα για προχώρημα, ανάπτυξη και ζωή. Από την άλλη μεριά υπάρχει ο φόβος και η αμφιβολία. Και τα δυο αυτά αντίθετα συναισθήματα πρέπει να υπάρχουν στον άνθρωπο. Όταν όμως υπάρξει μέσα του μια έντονη σύγκρουση αυτών των δύο, εκεί εκδηλώνεται η κρίση. Υπάρχει ο φόβος ότι «θα χάσω τον έλεγχο».
Η απόφαση να απευθυνθεί κάποιος σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας είναι πολλά περισσότερα από δύσκολη. Ακόμη και όταν μοιάζει αναγκαίο και αναπόφευκτο σίγουρα θα βρεθούν πολλοί λόγοι που θα αναβάλλουν την απόφαση για το ραντεβού για λίγο καιρό ακόμη. Η ιδέα του να σηκώσει κανείς το τηλέφωνο, να ζητήσει ραντεβού και να πάει στο ραντεβού είναι πολύ δύσκολο να γίνει πράξη για τους περισσότερους ανθρώπους. Ο κυριότερος λόγος είναι η πεποίθηση ότι «θα τα καταφέρω μόνος μου»…
Η λέξη κρίση έχει μπει για το καλά στο καθημερινό λεξιλόγιο όλων: εργαζόμενων, ανέργων, εργοδοτών, γονιών, συντρόφων, παιδιών… Για τον καθένα έχει διαφορετική σημασία σε επίπεδο συνεπειών, αλλαγών και αποφάσεων. Υπάρχουν όμως πολλοί κοινοί παρονομαστές. Ένας από αυτούς είναι η αίσθηση της αδικίας. Η κατάσταση αυτή – «η αίσθηση της αδικίας» – εμπερικλείει πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Κάποια από αυτά μπορεί να είναι ο θυμός, η οργή, το παράπονο, η αγανάκτηση, η λύπη, το άγχος, ο πανικός, η νοσταλγία, η πίκρα, οι ενοχές, η απόγνωση.
Είναι σημαντικό να γίνει ξεκάθαρο, ότι δεν μπορούμε να ονομάζουμε ψυχοσωματικά, όλα τα σωματικά συμπτώματα. Θα πρέπει να είμαστε απολύτως σίγουροι ότι δεν υπάρχει καμία οργανική αιτία. Μόνο τότε ένα σύμπτωμα από σωματικό θα ονομαστεί «ψυχοσωματικό». Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι το σύμπτωμα είναι «στο μυαλό σου» ή «ιδέα σου». Τα συμπτώματά τους έχουν ‘σάρκα και οστά’ και μπορεί να κλιμακωθούν και να έχουν δυσάρεστη κατάληξη. Δεν είναι ‘φαντάσματα’, αλλά υπαρκτές σωματικές διαταραχές, που χρειάζονται θεραπεία και δεν περνάνε «από μόνες τους».
Μια από τις προκλήσεις έγκειται στην ίδια τη διαδικασία της μετανάστευσης: άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτισμούς έρχονται αντιμέτωποι με συνεχείς αλλαγές του αρχικού αυθεντικού τους πολιτισμού, ως αποτέλεσμα της επαφής και της αλληλεπίδρασης με διαφορετικές πολιτισμικές ομάδες.