Τους τελευταίους μήνες πολλοί φίλοι, συνάδελφοι, συνεργάτες, συγγενείς, πολλοί γνωστοί και ακόμη περισσότεροι άγνωστοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό για να φτιάξουν εκεί τη ζωή τους. Το πείσμα τους να τα καταφέρουν τους οδήγησε σε αυτή τη λύση. Άλλοι με την προοπτική της επιστροφής, άλλοι όχι.
Υπάρχουν οικογένειες, όπου ο προσανατολισμός στη φροντίδα και την προστασία των μελών είναι μια αξία που ορίζει και καθορίζει τις περισσότερες από τις λειτουργίες της καθημερινότητας. Με άλλα λόγια, η υπερβολική φροντίδα θεωρείται ως μια αυτονόητη κατάσταση.
Οι υποχρεώσεις τις καθημερινότητας πολλές. Οι απαιτήσεις της δουλειάς ή …. της εύρεσης εργασίας ακόμη περισσότερες. Ο χρόνος που μένει να περάσουμε με την οικογένειά μας, τους φίλους μας ή ακόμη και μόνοι μας μηδαμινός έως ανύπαρκτος. Οι φράσεις «δεν προλαβαίνω», «τρέχω», «τρέχω και δεν φτάνω», «δεν μου φτάνει το 24ωρο» και άλλες παρόμοιες είναι οικείες σε όλους.
Το συναίσθημα του θυμού είναι ίσως από τα πιο «παρεξηγημένα» συναισθήματα. Προκαλεί φόβο τόσο σε αυτόν που τον εκφράζει, όσο και σε αυτόν που τον δέχεται. Αυτό συμβαίνει επειδή συνήθως το συναίσθημα του θυμού συνοδεύεται από μια σύγκρουση, μια κρίση ή ένα περιστατικό που δυσκολεύονται όλοι να το διαχειριστούν. Όμως, το συναίσθημα του θυμού αποτελεί πραγματικά ένα από τα πιο λειτουργικά συναισθήματα όταν αξιοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο.
Έχει αρχίσει να μυρίζει Χριστούγεννα… η θερμοκρασία πέφτει, τα σπίτια ντύνονται με χαλιά, τα τζάκια ζωντανεύουν και η εορταστική ατμόσφαιρα αρχίζει σιγά σιγά να ξετυλίγεται.. Μα ξετυλίγεται….; Όχι, δεν ξετυλίγεται… όχι όπως παλιά. Κάτι δεν ταιριάζει πια.. Κάτι έχει αλλάξει… Και όλοι ξέρουμε τι είναι αυτό.