Τριανταφυλλιά Χαρίλα, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, MSc Εργασιακή Υγεία, Ειδίκευση στην Υπαρξιακή Συστημική & Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία

Ο ερχομός του δεύτερου παιδιού στην οικογένεια

Ο ερχομός του δεύτερου παιδί στην οικογένεια είναι μια αλλαγή που επηρεάζει όλα τα μέλη τόσο της πυρηνικής όσο και της ευρύτερης οικογένειας. Γεννά αγωνίες, φόβους, χαρές, ερωτήματα και ερωτηματικά στους γονείς, τους παππούδες, το πρώτο παιδί.

Ο ερχομός του δεύτερου παιδί στην οικογένεια είναι μια αλλαγή που επηρεάζει όλα τα μέλη τόσο της πυρηνικής όσο και της ευρύτερης οικογένειας. Γεννά αγωνίες, φόβους, χαρές, ερωτήματα και ερωτηματικά στους γονείς, τους παππούδες, το πρώτο παιδί.

Η στάση των γονιών στο πρώτο παιδί

Η στάση των γονιών απέναντι στο πρώτο παιδί δεν μπορεί να είναι ίδια από εδώ και πέρα κι αυτό είναι κάτι που προκαλεί φόβο και δημιουργεί πολλές φορές τύψεις σε εκείνους. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που μπερδεύονται και ανησυχούν σε σχέση με το πρώτο παιδί. Αντί να σκεφτούν ότι κάνουν στο παιδί τους ένα υπέροχο δώρο, ανησυχούν για το πώς θα αντιδράσει που δεν θα έχει την αποκλειστικότητα που μέχρι τώρα είχε, αν θα ζηλέψει, αν θα το αγαπά, αν το κατηγορήσει και για πολλά ακόμη.

Η προετοιμασία για αυτό το δώρο μπορεί να ξεκινήσει από πολύ νωρίς και η σχέση των δυο αδερφών να ξεκινήσει πολύ πριν τη γέννηση του δεύτερου παιδιού. Τα συναισθήματα της ζήλιας ή του «κρυφού θυμού» είναι τόσο φυσικά και αυτονόητα, όσο και τα συναισθήματα αγάπης μεταξύ στα αδέρφια. Έτσι, το καλύτερο είναι όχι να δίνουν εξηγήσεις οι γονείς «επειδή θα μοιράσουν» την αγάπη τους, αλλά να μοιράζονται το άνοιγμα και το μεγάλωμα της οικογένειας, κάτι που είναι μοναδικό.

Σίγουρα το παιδί θα έχει αντιδράσει που μέχρι τώρα μπορεί να μην τις είχε. Όμως αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό στα πλαίσιο της αλλαγής και της προσαρμογής που καλείται να κάνει. Είναι πιθανό να κατηγορήσει τον αδερφό/ή για οτιδήποτε που γίνεται και δεν του αρέσει. Όμως η διαπαιδαγώγηση σε αυτό το επίπεδο θα προετοιμάζει το παιδί και για το άνοιγμά του στη ζωή. Η ανάλωση σε επιμέρους εξηγήσεις που πολλές φορές μπαίνουν οι γονείς να κάνουν είναι σαν να ενοχοποιούν τον εαυτό τους και να δικαιολογούνται για κάτι κακό που έχουν κάνει. Ο ερχομός του δεύτερου παιδιού στο σπίτι είναι ένα μοναδικό, υπέροχο και σημαντικό δώρο για το παιδί και μόνο έτσι αξίζει να το μοιράζονται.
Βέβαια αυτό προϋποθέτει μια καλή σχέση των γονιών τόσο μεταξύ τους όσο και με τα παιδιά.

Η φάση της οικογένειας

Όποια σειρά και να έχει ένα παιδί στην οικογένεια μπορεί να θεωρηθεί πρωτότοκο με την έννοια ότι είναι σαν να μπαίνει πρώτο στη διαφορετική φάση της οικογένειας. Η φάση στην οποία βρίσκεται η οικογένεια, όταν μπαίνει ένα παιδί είναι πολύ σημαντική για το ίδιο το παιδί. Το δεύτερο παιδί (όσο και το πρώτο φυσικά) έρχεται ως «αυτονόητο»; Έρχεται δηλαδή όχι τόσο ως απόφαση του ζευγαριού, αλλά ως αυτόματη κίνηση σαν εντολή της κοινωνίας, των παππούδων…;

Έρχεται μετά από ένα πένθος, για να ανακουφίσει και να μας κάνει να ξεχαστούμε από τον πόνο; Είναι πολύ συχνό η γέννηση ενός παιδιού να ακολουθεί ένα θάνατο. Στην περίπτωση αυτή είναι σαν να δίνεται ασυνείδητη εντολή στο γονιό να φροντίσει την ευρύτερη οικογένεια. Αυτό το παιδί αναλαμβάνει ένα πολύ δύσκολο ρόλο. Δεν έχει περιθώρια να δυσκολέψει, να στεναχωρήσει, να είναι ο εαυτός του, γιατί χρειάζεται να απαλύνει τον πόνο. Και αν πάρει και το όνομα του νεκρού, τότε ο ρόλος του είναι ακόμη πιο δύσκολος, γιατί χρειάζεται να «αγιοποιηθεί» και να φέρει μόνο τα καλά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου ανθρώπου, χάνοντας πραγματικά τον εαυτό του.

Μια ακόμη περίπτωση είναι ένα δεύτερο παιδί να έρθει για να σώσει τη σχέση του ζευγαριού και την οικογένεια. Πολλές φορές θεωρείται, ότι αν ένα ζευγάρι δεν είναι καλά μεταξύ του ή αν η οικογένεια βρίσκεται σε κρίση, τότε ένα παιδί θα έρθει «να μας ενώσει» και όλα τα προβλήματα θα λυθούν από μόνα τους. Αυτός είναι ένας από τους μύθους που διέπουν τις διαπροσωπικές σχέσεις και δεν αφήνει περιθώρια ειλικρίνειας και ανάληψης πραγματικής ευθύνης. Αν η απόφαση για ένα παιδί παρθεί για να μας γλιτώσει από την κρίση, δεν αφορά επιθυμία συνέχισης ζωής ή σχέσης, αλλά κουκουλώματος των προβλημάτων. Και τότε τα προβλήματα που αφορούν στην οικογένεια, μεταφέρονται και προσωποποιούνται σε προβλήματα που θα έχουν τα παιδιά και θα χρειαστούν εκείνα τη βοήθεια.

Το μεγάλωμα της οικογένειας χρειάζεται να είναι απόφαση του ζευγαριού και να είναι η συνέχεια και το καθρέφτισμα μιας καλής σχέσης. Η επιλογή για ένα και όχι δεύτερο ή τρίτο παιδί δεν μπορεί να είναι από μόνη της καλή ή κακή. Το ίδιο και η απόφαση για δεύτερο ή για τρίτο παιδί. Να μην είναι το παιδί η απόφαση ενός «αυτόματου πιλότου», ή μιας «επείγουσας βοήθειας» ή «ο σωτήρας στην έκτακτη ανάγκη».

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.